Að þora...

Fyrst maður er nú farinn að tjá sig um hvernig eigi að lifa í núinu...

Fyrir nokkuð mörgum árum síðan tók ég þá ákvörðun að alltaf öðru hvoru myndi ég stíga einu skrefi lengra en ég þyrði.

Málið var að ég var frekar feimin og átti erfitt með að tala og segja frá fyrir framan aðra. Svo þurfti ég að standa upp og flytja smá mál og ég skalf, nötraði, svitnaði og var eldrauð á meðan sú framkvæmd fór fram. - En það hafðist.

Ég ákvað því að næst skyldi ég fara ótilneydd. Þetta gekk lengi brösulega og ég þurfti oft að hafa flest allt skrifað,- líka hvenær ég ætlaði að anda.  En svo smátt og smátt komst ég yfir þennann kvíða og þessa feimni og ég hef staðið fyrir framan fullt af fólki og meira að segja fengið það til að hlægja að aulabröndurum.  Svo las ég þessa setningu einhversstaðar; að maður næði meiri þroska með því að stíga öðru hvoru skrefi lengra en maður þyrði og þá sá ég að í þessu tilfelli gerði ég það.

Síðan hef ég gert þetta markvisst öðru hvoru.

Núna til dæmis er ég byrjuð að syngja í kór.  =Kvennakórnum Ljósbrá sem syngur fagurlega í Rangárþingi og víðar ef óskað er eftir. Mér var reyndar talin trú um það sem barni að ég hefði ekki söngrödd og ætti að láta það eiga sig að syngja mikið svo aðrir heyrðu, en nú er svo komið að ég er hætt að trúa þessu og byrjuð að syngja og ætla meira að segja að syngja með þessum blessaða kór á laugardaginn á Hvolsvelli. Og ég veit að ég á eftir að standa mig ge'gt vel.

 Þetta er allavega alveg rosalega gaman og vel þess virði að hafa ákveðið að vera með, þó ég hafi eiginlega ekki þorað því.

 

Að lifa lífinu hægar

Var á bókasafninu í gær að leita að bók um eldfjöll og þá stökk útúr hillunni (fannst mér) bók sem heitir þessu ágæta nafni. Hún fjallar um blaðamann sem finnur hversu miklu meiri lífsfylling fæst út úr því að taka lífinu með ró, heldur en að vera alltaf að flýta sér.

Ég man þegar ég fyrir nokkrum árum var að vinna hálfan daginn. Þá voru eldri börnin mín ung (vel á minnst, dóttir mín er 10 ára í dag ). ó mæ god hvað þau stækka hratt.

Þá var ég semsagt í svona asakasti. Ég kláraði vinnudaginn, sótti þau á leikskólann og var alltaf að flýta mér; dreif mig í búðina á leiðinni heim, þau áttu sko að bíða í bílnum, því það tæki alltof langan tíma að taka þau með inn og svo var keyrt heim eins hratt og hægt var og öllum sem voru fyrir var sagt til syndanna, því þeir töfðu mig og voru fyrir mér,- ég var að flýta mér....

...Svo þegar ég kom heim, gaf ég þeim að borða og svo var ....... ekkert. Það var svosem ekkert sem ég var að flýta mér til að fara að gera. Þau lögðu sig jafnvel eftir matinn, stundum fórum við á róló eða eitthvað annað. En sem betur fer áttaði ég mig á öðrum vetri (minnir mig) á því hvað ég var að gera. Við breyttum til og fórum að flýta okkur hægt. Við stoppuðum jafnvel í bakaríinu á leiðinni heim og fengum okkur brauð og kókómjólk þar. Ég gaf endalausa sénsa í umferðinni, keyrði rólega og stoppaði fyrir ÖLLUM gangandi vegfarendum. Spjallaði jafnvel við börnin á leiðinni og benti þeim á hvernig skýin voru, fuglarnir og svo framvegis. Þau fengu alltaf að koma með mér í búðina,- ég var bara ekki að flýta mér.

Það var ekki langur tími sem leið þangað til ég fann að mér leið orðið betur. Ég var jákvæðari.

Er það ekki þetta sem verið er að tala um þegar lifað er í núinu???

Ég ætla að lesa þessa bók sem ég fann þarna í gær.

Að lifa í núina

Hvernig lifir maður í núinu?

Alltaf þegar maður heyrir af fólki sem hefur lent í einhverjum erfiðleikum, þá talar það um að erfiðleikarnir hafi kennt þeim að lifa í núinu. Stundum hef ég velt fyrir mér hvað það þýðir og ég held ég sé búin að komast að því.

Amish fólkið segir að maður eigi að vera allur þar sem maður er,  það þýðir að maður á að vera allur á staðnum og með því fólki sem maður er staddur á þegar maður er þar. Ekki vera að hugsa um hvar maður á að vera eftir korter, hvað maður átti eftir að gera í vinnunni eða heima áður en maður fór í vinnuna.

T.d. þegar börnin koma til manns og vilja spjalla við mann, þá á maður að nota tækifærið og setjast niður með þeim og gefa sér tíma til að tala við þau þangað til þau hafa rætt tiltekið mál til enda. Ekki vera með hugann við það að kartöflurnar eru sennilega að sjóða í mauk,- eða áttu að fara í pottinn fyrir þó nokkru síðan.

Mér finnst rosalega mikið til í þessu.

Ég eyði alltof miklum tíma í að spá í hvað ég hef gert og hvað ég á eftir að gera, en minni tíma í það sem ég er að gera NÚNA 

Maður á heldur ekki að vera að velta sér upp úr þeim mistökum sem maður gerði í gær. Hugsa bara pínulítið um þau og læra af þeim, en fara svo að spá í hvað maður er að gera núna,- akkúrat núna. Ég er t.d. núna að skrifa bloggfærslu. Mér finnst ég ferlega léleg í þessu bloggi, en er að æfa mig soldið og finnst ég vera í framför, en að mér finnist þetta geggjað gaman er kannski ekki alveg rétt. Kannski kemur að því samt einhverntímann,- að mér þyki þetta gaman meina ég.

En það er svo margt annað sem er gaman og gaman að æfa sig við. Ég ætla að eyða tíma í að æfa mig í þeim hlutum. T.d. að vera með tveggja ára sponsunni minni og hinum börnunum tveimur sem mér finnst vera orðin alveg hrikalega stór og voru að klára að spila á píanó á "míní-tónleikum" rétt áðan.

 

 

 

Fyrirmynd ungra stúlkna

Fyrir örfáum árum síðan var Britney Spears fyrirmynd ungra stúlkna. Kannski ekki góð fyrirmynd, en fyrirmynd samt. En stelpugreyið...

Hún var að missa forræðið yfir sonum sínum tveimur. Ræfillinn átti að uppfylla nokkur skilyrði til að halda sameiginlegu forræði með sínum fyrrverandi og gleymdi því bara;

mæta í lyfjapróf,- æ, má ekki gera það á morgun,

fara í meðferð við lyfjanotkun... komon,- núna? Er hún ekki enn að rífast við mömmu sína,- búin að gera hana arflausa og svo framvegis...

En svo átti hún að ná sér í gilt ökuskírteini, því það sem hún var með var ekki gilt í ríkinu sem hún býr í og sást til hennar vera að keyra synina um síðustu helgi. - Ætli hún hafi verið án lyfja undir stýri????  Tja maður veiteggi.

 

Þjóðaríþrótt Vestmannaeyinga

Vissuð þið að til þess að veiða lunda þarf veiðileyfi?

Til þess að fá veiðileyfi þarf að vera með byssuleyfi. Til þess að fá byssuleyfi þarf að eiga byssu (held ég). Maður þarf allavega að fara á námskeið í meðferð skotvopna.

En lundar eru veiddir með háf !!! - Veit ekki hvernig skotið er af háf, en...

Ég frétti þetta í saumaklúbb í gærkvöldi og fannst þetta algjör snilld. Ég held að Vestmannaeyingar hafi samt ekki sett þessar reglur,- án þess að ég viti það sossum, heldur áreiðanlega einhverjir kerfiskallar.

Annars held ég að ég hafi bara einu sinni smakkað lunda og ég man ekki einu sinni hvort mér fannst hann góður. En hann er voðalega fallegur fugl og í kraftmikilli baráttu við kanínur þarna útí Eyjum skilst mér.

 

Börn og barnafólk.

Dóttir mín er tveggja ára í dag. Hún er svakalega dugleg stelpa, altalandi, kann að valhoppa, alveg hraust (ekki einu sinni með í eyrunum) og bara skýr og skemmtileg.

Ég geri mér fyllilega grein fyrir að ég er lánsöm manneskja að eiga heilbrigt barn. Hin tvö eru það líka.

Í fyrradag las ég grein móður í mogganum sem sat yfir dóttur sinni tveggja ára gamalli og horfði á líf hennar fjara út.

Mér varð hugsað til dóttur minnar sem er svona hress og dugleg, jafngömul og svo þessarar sem liggur bara og bíður dauðans,- hún er reyndar dáin núna, því hún dó tveimur dögum eftir að þessi grein var skrifuð.

En það er kannski ekki það sem ég vildi tala um heldur það sem greinin var aðallega að fjalla um; greiðslur frá ríkinu til foreldra langveikra barna.

Mér finnst orðið lang vera svolítið lykilorð þarna. Börnin eru greinilega lengi veik. Greiðslurnar eru samt í aðlögun (eins og margt annað sem ríkið kemur á, sbr. fæðingarorlof) Það virðist vera að við þurfum alltaf á aðlögun að halda. Foreldrar þeirra barna sem greinast eftir 1. janúar 2006 fá greiðslur í 3 mánuði, greinist þau í janúar 2007 fá foreldrarnir greiðslur í 6 mánuði og nú um næstu áramót verður stigið risaskref og greiðslur framreiddar í 9 mánuði.

Ég spyr; Af hverju þurfum við þessa aðlögun og af hverju er þetta þak?

Eru langveik börn, bara veik í 9 mánuði?

Ég er bara ekki skarpari en þetta en ég hélt að þetta lang... þýddi að þau væru þá lengur veik og jafnvel þangað til dauðinn miskunnar sig yfir þau.

Guð minn góður, er ekki nóg að sitja yfir þeim dauðvona, þó að þetta sé ekki líka svona?

Start

Vá, hvað er ég nú komin útí?

Hvernig bloggar maður eiginlega? Og hvernig í veröldinni datt mér í hug að byrja á þessu?

Þarf maður ekki að vera einhver spekúlant til að standa í þessu? Eða er þetta bara fyrir mann sjálfan,- til að tjá sig,- lesa sjálfur? Tja... Maður getur allavega sett inn myndir, ekki satt? Kannski maður byrji bara á því. Svo er bara að prófa sig áfram, vera hugdjarfur, stökkva útí.